از این زندگیه خالی منو ببر به اون سالی
که تو اسممو پرسیدی به روزی که منو دیدی

به پله های خاموشی که با من روبرو میشی
یه جور زل بزن انگاری نمیشه چشم برداری

شوق سفر نداشتي وقت گذر نذاشتي
من با تو زنده بودم اما خبر نداشتي

رفتي و توي قلبم يار تو جا گذاشتي
روي تموم حرفات يک دفعه پا گذاشتي

غروبم مرگ رو دوشم 
طلوعم کن تو میتونی 
تمومم سایه میپوشم 
شروعم کن تو میتونی 
شدم خورشید غرق خون 
میونه مغرب دریا 
منو با چشمای بازت 
ببر تا مشرق رویا

صدام بزن ای عشق 
نذار منو تنها
یه تار موی تو
می ارزه به دنیا
می ارزه به دنیا

نمیدونم چی شد
که بردی از یادم
شدم مثل اشک و
از چشمت افتادم
از چشمت افتادم

کنج خونه نشستی و در و رو دنیا بستی و 
از بس شکایت میکنی به مردن عادت میکنی
هی میگی تقدیر منه نمیگی تقصیر منه
تو این وسط چی کاره ای که عمریه اواره ای
بهش میگم بسه دیگه چی کار داری کی چی میگه
نزار خودتو سر کار انگار نه انگار
میگم هنوز دیر نشده هنوز دلت پیر نشده 
پاشو و دست رو دست نزار انگار نه انگار